آوخ

 

آوخ! هنوز زخمیم و رنج می برم
دنیا هر آنچه داشت بلا ریخت بر سرم

  مردم چه می کنند که لبخند می زنند
 غم را نمی شود که به رویم نیاورم

قانون روزگار چگونه ست کین چنین
درگیر جنگ تن به تنی نا برابرم

 تو آنقدر شبیه به سنگی که مدتی ست
  از فکر دیدن تو ترک می خورد سرم

وامانده ام که تا به کجا می توان گریخت
از این همیشه ها که ندارند باورم
 

حال مرا نپرس که هنجار ها مرا
  مجبور می کنند بگویم که "بهترم"