یارای گریه نیست، به آهی بسنده کن
آری، به آه گاه به گاهی بسنده کن
درد دل تو را چه کسی گوش می‌کند ؟
ای در جهان غریب ! به چاهی بسنده کن
دستت به گیسوان رهایش نمی‌رسد
از دوردست‌ها به نگاهی بسنده کن
سرمستی صواب اگر کارساز نیست
گاهی به آه بعد گناهی بسنده کن
اهل نظر نگاه به دنیا نمی‌کنند
تنها به یاد چشم سیاهی بسنده کن
تاری از موی سرت کم بشود می میرم
آه! گیسوی تو درهم بشود می میرم
قلب من از تپش قلب تو جان می گیرد
آه! قلب تو پر از غم بشود می میرم
من که از عالم و آدم به نگاه تو خوشم
سهم چشمان تو ماتم بشود می میرم
مثل آن شعله که از بارش باران مرده ست
اشک چشم تو دمادم بشود می میرم
وقت بیماری و بی‌تابی من دست کسی
جای دستان تو مرهم بشود می میرم
جان من بسته به هر تار سر موی تو است
تاری از موی سرت کم بشود می میرم
خسته‌ام از این کویر، این کویر کور و پیر
این هبوط بی دلیل، این سقوط ناگزیر
آسمان بی هدف، بادهای بی طرف
ابرهای سر به راه، بیدهای سر به زیر
دوش ، از دل ِ شـــوریده سـراغی نگرفتی
بر سینه ، غمی هشتی و داغی نگرفتی
ای چشـــم و چـراغ ِ شب ِ تاریک ِ فریدون
افتــادم و دستـــم بــــه چراغـــی نگرفتی
پاییـــز ِ دل انگیـــز ِ سبکســایه ، گـذر کرد
بر کـــام ِ دلــم ، گوشــه ی باغی نگرفتی
رفته ام لیک دلم پیش تو جا مانده هنوز
من کجا مانده ام و دل به کجا مانده هنوز
بُعد این فاصله ها درد مرا می فهمد
خاطراتم همگی یاد ترا مانده هنوز
اگر از دست قَدر من برهانم دل خویش
پیش رویم خطر دام قضا مانده هنوز
در دیاری که پُر از همهمه ی تنهایی است
بعد تو کار دل من به خدا مانده هنوز
باد پیچید اثرت رفت زمان بی تو گذشت
راه هموار شد و پیچ به جا مانده هنوز
گفتنی ها همه اش مال شما بود که من
خوب قانع نشدم چون و چرا مانده هنوز
بر «وصال» تو مرا فرصت اگر یار شود
می توان گفت که سهمم ز دعا مانده هنوز
بین من و تو فاصله هایی ست ندیده
در هرقدمش زخم زبانی نشنیده
بنشین و بیندیش هنوز اول راه است
برگشت ندارند نفس های بریده
ناگاه تر از شعر صدا می زنیم تا
پروازکند این من در خویش تنیده
من مات که با این همه تعجلیل چه باید
پاسخ بدهم ؟ پیک به تاخیر رسیده
نه بال و پری با من ازآن روح پرنده
نه جاذبه ای با من از این جسم تکیده
با معجزه ی خواب هم این پیرزمانی ست
از این همه گل رایحه ای نیز نچیده
یک آن به خودت فکر کن و بهت خلایق
با هم قدمی با من پیرانه خمیده
شاید که بخندی به من و باورم اما
وقتی که غروبم من و وقتی تو سپیده
وقتی خبرت نیست یکی مثل توعاشق
یک عمر به پای من و شعرم چه کشیده
باید که به تلمیح ، نه ، باید به صراحت
فریاد کنم از سرتان هوش پریده
ای وای بر آن عشق که نفرین شده باشد
با خون دل سوخته تزیین شده باشد
من از عطش وصل به پرپر زدن افتم
او با دگری خسرو و شیرین شده باشد
ای وای بر آن عاشق رسوای بد اقبال
کز بخت بدش عاقبتش این شده باشد
بس که جفا ز خار و گل دید دل رمیده ام
همچو نسیم ازین چمن پای برون کشیده ام
شمع طرب زبخت ما آتش خانه سوز شد
گشت بلای جان من عشق به جان خریده ام
حاصل دور زندگی صحبت آشنا بود
تا تو زمن بریده ای من ز جهان بریده ام
تا به کنار من بدی بود به جا قرار دل
رفتی و رفت راحت از، خاطر آرمیده ام
چون به بهار سر کند لاله ز خاک من برون
ای گل تازه یاد کن از دل داغدیده ام
تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو
تا تو به داد من رسی من به خدا رسیده ام
یا ز ره وفا بیا، یا ز دل رهی برو
سوخت در انتظار تو جان به لب رسیده ام
رهی معیری
قسم به روح لطیفت،به روح حساست
نخواستم بشوم من یُوَسِوسُ النّاسَت
دلیل رفتن خود را نوشته ام اما
به حکم عقل بخوانش نه حکم احساست
تو گنج بودی و قدر تو را ندانستم
نشان به گوهر چشمان مثل الماست
دوباره نام تو آمد به یادت افتادم
جهان چه عطر عجیبی گرفته از یاسَت
اگر چه در دل تو نیستم ولی بسپار
مرا به حافظه ی چشم های عکّاست
"سیدتقی سیدی"
باشد، تو نیز بر جگرم خنجری بزن
با من دم از هوای کسِ دیگری بزن
پرواز با رقیب اگر فرصتی گذاشت
روزی به آشیانه ی من هم سری بزن
ای دل به جنگ جمع رقیبان شتاب کن
سرباز نیمه جان! به صف لشگری بزن
درد فراق آمد و عشق از دلم نرفت
ای روزگار! سیلیِ محکمتری بزن
شاید که جام بشکنم و توبه ای کنم
ای مرگ! پیش از آنکه بیایی دری بزن...
"سجاد سامانی"
بر باد رفته ، آدمی ، بی سرزمین است
دلواپسی هایش بقدر نقطه چین است
از دوست و دشمن ندارد کینه انگار
اهلی شده با مارهای آستین است
با خاک یکسان کرده اندش دوستانش
از دشمنانش گر توقع بیش از این است
شاعر شدی مثل من دیوانه غافل _
_ازاینکه اعمال تو زیر ذره بین است
وقتی که روی دست بالا می برندت
با نیّت کوبیدن تو برزمین است
#
ابروی تو چون ماه تیغی آب دیده است
زیبائی ات کار کرام الکاتبین است
باید حذرکرد از دل دیوانه ای که
عمری شبیه ِ شیر زخمی درکمین است
گاهی مسلمانی تو با ما گاه کافر
ابروت مرز انشقاق کفر و دین است
باید فراری شد از این شهری که درآن
یا جای من یا جای از ما بهترین است
من می روم طاقت ندارم که بگویی _
دنیا همین بوده و تا آخر همین است
#سید_مهدی_نژاد_هاشمی
آهسته و نرم بی قرارم کردی
تیری نزدی ولی شکارم کردی
در زندگی ام خاطره ای می سوزد
خاموش نمی شود چه کارم کردی!
از دوست بجز وفا نمی دانستید
او را از خود جدا نمی دانستید
پایان تمام دوستی ها را من
می دانستم ، شما نمی دانستید
پدرم لبخندی است در چار چوب قاب .
پدرم خوابی شیرین است که هر لحظه انتظار دیدنش را می کشم.
پدرم نوازش اشک است در پهنه ی صورتم ….
پدرم خاطره است
پدرم خاطره شد….
پدرم داستانی است حماسی که در ذهن ناآرامم بارها وبارها مرور می شود.
پدرم ترانه ایست امید بخش که در گوش جانم بارها زمزمه می شود.
پدرم قطعه ایست غمگین که در فراق سروده شده
پدرم تکیه گاه آرزوهای من است
پدرم یاد است…
پدرم یاد خاطره های شیرین است
پدرم یاد دستان پینه بسته و چشمان امیدوار است
پدرم خاطره ی صمیمی لحظه های سلام واحوالپرسی است
آری پدرم یاد است . پدرم خاطره است . پدرم در تک تک ثانیه های وجودم جاریست.
پدرم هست …. همراه لحظه های دلتنگی و شادی ام .
آری« پدرم دیگر نیست » خطاست!
شایـد تو
سُکـوت میـان کلامم بـاشـی
دیـده نمی شوی
امـــا مـن، تـو را اِحسـاس مـی کنم
شایــد تــو
هَیاهـوی قلبـم بـاشـی
شنیـده نمـی شوی
امـا مـن، تـو را نـفس مـی کشم
خدایـــا !
به بزرگیـــــت قســـم …
توعکس های دست جمعی …
جای هیچ پدر و مـــــادری رو خــالی نذار …
آمیـــــن
روز پدر مبارک
گفــت : با پدر یه جمـــله بســـاز
گفتــم: من با پدر جمله نمیســازم ،
دنیــــــــامو می سازم
روز پدر مبارک
