اسب در ادبیات فارسی و فرهنگ ایرانی
چکیده
"اسب"در ادبیات فاریس و فرهنگ ایرانی جایگاهی ویژه دارد.در متون اوستا و ادبیات باستانی ایران از اسب به نیکی یاد شده است. شاعران،عارفان،نکتهپردازان و خردمندان،پادشاهان و امیران،گردان و دلاوران،دیهقانان و کارورزان ایرانی و دینآوران بزرگ آن را مظهر خوشبختی و رستگاری و فراست و تیزهوشی دانستهاند.
در ادبیات غنائی و حماسی اسب،به نژادگی،نجات و خوهای پسندیده توصیف شده است.در این مقاله ریشهء واژهء"اسب" در لغت و فرهنگ ایرانی،نامهایی که از این ریشه اشتقاق یافته و ترکیبهایی که از آن بر جای مانده است به تفصیل تحلیل شده است.
با استناد به مآخذ مطمئن،جایگاه اسب نزد اقوام و ملل،بویژه اقوام هند و اروپایی و شیوهء پرورش آن معرفی و نکتههایی نغز از بزرگان دین،امیران،شاعران و سخنوران نامی در خصوص نژادگی و ارج و بهای اسب و اهمیّت آن در زندگی اقوام باستانی ایران نقل شده است.
