ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ

 

ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ
ﯾﮏ ﺁﺩﻣﮏ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺑﺎ ﺗﻦ ﭘﻮﺵ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ
ﻫﯽ ﺑﺎﻝ ﺑﺎﻝ ﻭ ﻓﻮﺝ ﻓﻮﺝ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩﻡ
ﺍﻣﺎ ﺍﻣﯿﺪﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﯿﺮ ﺍﺳﺘﺎﻧﯽ
ﺍﻫﻞ ﮐﺠﺎﯾﻢ ؟ ! ﺭﺷﺖ ﯾﺎ ﺳﺎﺭﯼ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ !
ﺍﻫﻞ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺧﻮﺏ ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ !
ﻣﺜﻞ ﺯﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﻻﯾﻪ ﻻﯾﻪ ﺩﺭﺩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ
ﻫﯽ ﻻﯾﻪ ﻻﯾﻪ ﺩﺭﺩ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ !
(ﺧﻤﯿﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﺭﻭﺯ ﮐﺴﺎﻟﺖ ﺑﺎﺭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ
ﺧﻤﯿﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﺲ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ )
ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺶ ﮐﻨﻢ _ﻧﻪ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﻡ
ﺍﯾﻦ ﺧﺎﮎ ﺭﺍ – ﺍﯾﻦ ﺧﺎﮎ ﺭﺍ ... ﺍﯾﻦ « ﻣﺎﻩ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ «!
ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻫﺮﮐﺲ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﯾﺪﻩ
ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺩﻭﺷﻢ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﯾﮏ ﮐﻮﻟﻪ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ
( ﺷﺐ ﻣِﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﻫﯽ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﯿﺪﺍﺩ ﻭ
ﺩﺭ ﻣﻦ ﺟﻮﺍﻧﻪ ﻣﯿﺰﺩ ﺍﯾﻦ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻋﺼﯿﺎﻧﯽ )
ﺑﺎﻧﻮﯼ ﻏﻢ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﺯﺍﺩ ﻭ ﻭﻟﺪ ﺩﺍﺭﺩ
ﻧﺎﺯﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﯽ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺎﻧﻮﯼ ﺧﻨﺪﺍﻧﯽ !
ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﺑﻬﺎﺭ ﻭ ﮔﻞ
ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭﺩ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﯽ
ﺣﺎﻻ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻢ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺍﻧﺪﮎ
ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺑﯿﺖ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ !
ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﻡ ﻧﺒﻀﯽ ﺑﮕﯿﺮ ﺍﺯ ﺑﯽ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻣﯽ
ﺗﺠﻮﯾﺰ ﮐﻦ ﺩﮐﺘﺮ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻗﺮﺹ ﻧﺴﯿﺎﻧﯽ ! 
ح.ا.ریوار

باورش سخت است

 

با دیگران تنها نشستی باورش سخت است 
نا مهربانی های تو سرتاسرش سخت است 
تو آتش جامانده یی در زیر خاکستر 
فکر تورا خاموش کردن در سرش سخت است 
آتش بیار معرکه! همراهی با این 
بادی که بر هم می زند خاکسترش سخت است 
کوروش اگر از خواب بر خیزد به یکباره 
چشمش بیفتد بر زوال کشورش سخت است 
هرگز نفهمیدی منم آن پادشاهی که
خوردن زمین در پیش چشم لشکرش سخت است 
خواهی نخواهی آخر این راه ،گمراهی ست 
اما کلاغ قصه بودن ،کیفرش سخت است 
اصلن رفاقت کردن این سکه ی بدشانس
با نیمه ی پنهان روی دیگرش سخت است 
.
مأیوس و سر ریزم نکن از جام لبهایت! 
بی شوکران راه آمدن تا آخرش سخت است 
سید مهدی نژادهاشمی