چاقوی خود ساخته

سلام ! 
ای همه ی ناتوانی ها
نداشتن ها
سلام ! 
ای همه ی عرق های شرم
سلام ! ای زندگی !

ای ملال بی پایان !
سلام ! ای دل قاچ قاچ 
ای چاقوی خود ساخته !

حسین پناهی

 

رباعی: نمی گذارم بروی

می خواهی از این کلبه تارم بروی

این گونه غریب ، از کنارم بروی

یک لقمه نان هست که با هم بخوریم

امشب به خدا نمی گذارم بروی

 

 بیژن ارژنگ

ماه بالای سر تنهایی است

ماه بالای سر آبادی است،
اهل آبادی در خواب

 

روی این مهتابی، خشت غربت را می بویم: 
باغ همسایه چراغش روشن،
من چراغم خاموش

 

ماه تابیده به بشقاب خیار، به لب کوزۀ آب.
غوک ها می خوانند.

 

مرغ حق هم گاهی.
کوه نزدیک من است: پست افراها، سنجدها.
و بیابان پیداست.

 

سنگ ها پیدا نیست، گلچه ها پیدا نیست.
سایه هایی از دور، مثل تنهایی آب، مثل آواز خدا پیداست.

 

نیمه شب باید باشد.
دب اکبر آن است: دو وجب بالاتر از بام.

 

آسمان آبی نیست، روز آبی بود.
یاد من باشد فردا، بروم باغ حسن گوجه و قیسی بخرم.
یاد من باشد فردا لب سلخ، طرحی از بزها بردارم، 
طرحی از جاروها، سایه هاشان در آب.

 

یاد من باشد، هر چه پروانه که می افتد در آب، زود از آب درآرم.
یاد من باشد کاری نکنم، که به قانون زمین بر برخورد.

 

یاد من باشد فردا لب جوی، حوله ام را هم با چوبه بشویم.
یاد من باشد تنها هستم.

 

ماه بالای سر تنهایی است.

 

 

سهراب سپهری

حرف دو پهلو

عشق ویرانــــگر او در دلــم اردو زده است

هرچه من قلب هدف را نزدم، او زده است

بیستون بود دلم... عشق چه آورده سرش

که به ارگ بــم ویران شده پهلو زده است؟

مــو پریشان به شکار آمــــد و بعد از آن روز

مــن پریشانم و او گیره به گیسو زده است

دامنش دامنـــه های سبلان است ...چقدر

طعم شیرین لبــش طعنه به کندو زده است

مثـــل مغرورترین کــــافر دنیــــــــا که دلش

از کَــفَش رفته و حتی به خدا رو زده است

ناخدایی شده ام خسته که بعد از طوفان

تا دم مـرگ دعــــا خوانده و پارو زده است

تا دم از مرگ زدم گفت: "دعا کن برسی!"

لعنتـــی بـاز فقط حرف دو پهلو زده است!

 

 عبدالمهدی نوری