غزل: لاابالی نیستم

 

قابل لمسم، خیالی نیستم!

مثل باران احتمالی نیستم

 

ره سپارم پا به پای قافله

پایبند این حوالی نیستم!

 

عشق می ورزم به تصویر خودم

دشمن آشفته حالی نیستم

 

قصد دارم سنگ ها را بشکنم

کوزه ام اما سفالی نیستم

 

زودرنجم دوستان، من لایق

دیدن گلدان خالی نیستم

 

خانه ای از عشق دارم امن امن

آن چنان هم لاابالی نیستم!

 

 

  غلامرضا طریقی

غزل : خبری داشته باشد

 

 باید که ز داغم خبری داشته باشد
هر مرد که با خود جگری داشته باشد

حالم چو دلیری‌ست که از بخت بد خویش
در لشکر دشمن پسری داشته باشد !
...
سخت است پیمبر شده باشی و ببینی
فرزند تو دین دگری داشته باشد !

آویخته از گردن من شاه‌کلیدی
این کاخ کهن بی که دری داشته باشد

سردرگمی‌ام داد گره در گره اندوه
خوش‌بخت کلافی که سری داشته باشد !

 

 

 

 

  حسین جنتی

رباعی : یک قلب کشیده

 

خوش خط و تمیز و شیک، عاشق شده است
افتاده به جیک جیک عاشق شده است
یک قلب کشیده است و تیری در آن
خودکار سیاه بیک عاشق شده است
 

 

 

 جلیل صفربیگی

غزل: ترک های دهان وا کرده

 

 

نگاهت طعم باران های بادآورده را دارد

که بعد از سال ها بر سرزمینی خشک می بارد

 

شبیه دارویی که روی زخمی کهنه بگذارند

اگر چه حرف هایت گاه روحم را می آزارد

 

ولی من باز هم مثل کویرِ تشنه ای هستم

که بی تاب است تا خود را به بارانِ تو بسپارد

 

ترک های دهان وا کرده در این خاک بسیارند

تویی، تا لطف خاصت دست بر زخم که بگذارد...!

 

تو هر ساعت به سمتی می روی، ای ابر! بیخود نیست

دلم می لرزد و دست چپم این قدر می خارد

 

انار نوبری! هر میهمانی می رسد از راه

تو را می خواهد از ظرفِ بزرگِ میوه بردارد!

 

 

  پانته آ صفایی بروجنی

رباعی :هرچه که بود

 

 

عشق من و تو حرام شد هرچه که بود
قربانی انتقام شد هر چه که بود
دیگر حرفی نمانده با هم بزنیم
بین من و تو تمام شد هر چه که بود

 

 

  بیژن ارژن

رباعی: شاید برسیم

 

 

 

 

شاید من و تو به هم نباید برسیم
تا نوبت ما هم به سر آید، برسیم
روزی من و تو به هم...خدا می داند
شاید شاید شاید شاید برسیم

 

 

  جلیل صفربیگی 

رباعی: ای کاش که پرواز تو را می فهمید

 

ای کاش که پرواز تو را می فهمید

از حنجره ات، راز تو را می فهمید

ای کاش قفس مثل تو بال و پر داشت

تا معنی آواز تو را می فهمید

 

 

 

  بیژن ارژن

بیم از بیگانه دارم ...

ساده می گویم : یکی دارد دلم را می برد

پیش از اثبات جرائم متهم را می برد

هر چه هم عیار باشد موقع غارتگری

مطمئنم دست کم این یک قلم را می برد

این ستمکاری که من دیدم یقینا عاقبت -

آبروی مردمان محترم را می برد

اینکه ویران می شوم با رقص او بیهوده نیست

لرزه ای گاهی شکوه ارگ بم را می برد

بیم از بیگانه دارم گرچه گاهی یک نفر -

از محارم حرمت صاحب حرم را می برد

در زمان بوسه فهمیدم که حرفش منطقی ست

هرکسی گفته ست باده طعم غم را می برد

کی به خود می آیم اما من که با خود بی خودم !

او که بیخود آمده دارد خودم را می برد