چکیده
اصطلاح «واسوخت» به معنی اعراض و بیزاری عاشق از معشوق است و این مضمون بیش از همه در غزلیّات وحشی بافقی شاعر نامی قرن دهم دیده می‌شود. پژوهش پیشِ رو، علاوه بر بررسی انواع جلوه‌های وقوع و واسوخت در شعر وحشی، به معرفی این شاعر به عنوان سردمدار سرایش نوع خاصّی از واسوخت‌گویی می‌پردازد.
از موضوعات دیگری که نگارنده سعی می‌نماید به آن پاسخ دهد، تبیین الگویِ شکل‌گیریِ واسوخت، ماهیّت، انواع و اهدافِ واسوخت و بررسی چگونگی ارتباط وقوع با واسوخت می‌باشد.
واسوخت در اشعار پیش از وحشی دیده شده و حتّی دامنة این نوع اشعار به دورة معاصر نیز رسیده. امّا برخی اشعار واسوختی دورة معاصر (اشعار نفرت) از نظر محتوا تفاوت‌های چشم‌گیری با اشعار واسوختی وحشی نموده است. نیز باید گفت که مضامین واسوختی موجود در اشعار وحشی نه تنها منافاتی با دیدگاه عشق محور این شاعر ندارد، بلکه کاملاً منطبق با آن است.
واژه‌های کلیدی: عشق، وقوع ، واسوخت، وحشی بافقی.
