شعر: هست و نیست

 

عشق که گویا هوسی هست و نیست..!

کنج دلم یادِ کسی هست و نیست...!

شعلهِ پرواز بسی هست و نیست...!

"چشم به قفل قفسی هست و نیست...

                              مژده فریاد رسی هست و نیست...! "

 

آمده بودم که کنم بندگی...

در سر من دولت سازندگی...

عشق بیاید...من و پایندگی...

"می رسد و میگذرد زندگی...

                        آه که هر دم نفسی هست و نیست...! "

 

در سر من فکر تو و درد عشق...

باغچه و باد و من و گرد عشق...

مسجد و منبر همه بر پند عشق...

"حسرت آزادیم از بند عشق...

                     اول و آخر هوسی هست و نیست...! "

 

بر در این خانه قفس می کشم...

داد من از دست هوس می کشم...

بر سر تابوت جرس می کشم...

"مرده ام و باز نفس می کشم...

                   بی تو در این خانه کسی هست و نیست...! "

 

آدمِ احساس دلم خسته است...

پنجره ام رو به تو وابسته است...

هر که مرا دید ز من رسته است...

"کیست که چون من به تو دل بسته است...

                     مثل من ای دوست بسی هست و نیست...!"

 

نیما درویش

غزل : به جان تو

 

 

شب رادچارصد گِله بودم، به جان تو 
یا شعر نا تمام سرودم ، به جان تو
بیداری ام تمام نمی گشت دیر گاه
آتش زدم به بود و نبودم، به جان تو
بر خواستم نماز بخوانم سبک شوم
سهو تمام بود سجودم ، به جان تو
تا چشم خویش را به تو آیینه ساختم
خود را هزار بار ستودم ، به جان تو
بر کوره وجود خود اسپند گشته ام 
برعرش رفته آتش ودودم،به جان تو
*
از دست توست اینکه من از دست داده ام
شعر تر و هوای صعودم ، به جان تو

مژگان ساغر

غزل : هیچ وقت

 

کی میرسم به لحظه ی دیدار؟ هیچ وقت...

این را حساب حادثه  نگذار  هیچ وقت.

آخر دو دلسپرده ی رسوا از عشق هم،

از هم نمی شوند که بیزار، هیچ وقت.

بی تو چه سخت می گذرد روزگار من

حالم گرفته از همه، انگار هیچ وقت...

من را که بی بهانه به تو فکر می کنم

آسان به دست خاطره نسپار هیچ وقت

بی تو چگونه زنده بمانم؟؟ نمی شود،

از چشمهایم عاشقی انکار، هیچ وقت.

باری که روی دوش منو تو امانت است

از آسمان رسیده و این بار هیچ وقت،

جز  در کنار عشق به مقصد نمی رسد،

یک دل بدون همدم و بی یار؟ هیچ وقت....

 

فریبا عباسی

غزل: سر نمی زنی

 

چه شد که سر نمیزنی ، به دفتر خیال من ؟
جواب کوتهی بده ، به جزوه ی سوال من
سر مداد قلب من ، شکسته بعد رفتنت
چه شد تعهّدات تو ، به عشق در قبال من
همیشه عین و شین و قاف ، تمام مشق دفترم
اگر که پرورش دهی ، ثمر دهد نهال من
سر کلاس فهم دل ، اگر که شیطنت کنم
خودت بده عزیز جان ، تقاص و گوشمال من
تراش باورم بیا ، که تا تراوشی کند
خیال واژه پرورم ، ز طبع بی مثال من
به پاکن تبسّمی ، خطا و کینه پاک کن
به درس عاشقی تویی ، دلیل اتّصال من

یزدان صلاحی

غزل: تنهایی

 

 

جمع ها بی تو ندارند کم از تنهایی

من هم از جمع گریزان و هم از تنهایی

دیگر این ثانیه ها بی تو نخواهند گذشت

آنچنانی که من از تو که غم از تنهایی

کاش این عشق دلت را برساند به دلم

کاش این عشق مرا یک قدم از تنهایی ...

زود برگرد که شعرم به تو عادت بکند

تا دلم دم نزند دم به دم از تنهایی

این غزل زاده ی دستان قلم بود نه من

من از احساس نوشتم قلم از تنهایی

 

مهدی عالی

 

غزل : باید بگذری

 

از ستاره، از زمین، از ماه باید بگذری
با چراغی نیمه شب از راه باید بگذری
یوسفا! هرچند در فرجام زندان پیشروست
ابتدایِ عشق را از چاه باید بگذری
از خیابان های بی همراهِ راهِ عاشقی
گاه باید بگذری، ناگاه باید بگذری
خوب یادم هست می گفتی که: ...«در خوابم شبی
یک نفس با دامن کوتاه باید بگذری»
قصه کوتاه ناگزیری اینکه گاهی وقت ها
باید از یک مصرعِ دلخواه باید بگذری

 

فرزانه فرهمند

غزل : سهم من

 

 

سهم من قصه های پوشالی ست
یک اتاقک وحجمی ازخالی ست
هیچ آیینه ای نمی فهمد
که درون دلم چه جنجالی ست
مثل شعری شدم که تسلیم است
واژه هایش حقیرو توخالی ست
باغ اندیشه ام که می رویاند
سهمش اکنون نرستن وکالی ست
باورمن بهاربی معناست
بازاین فصل فصل هر سالیست
فصلی ازخنده ی دروغین در
گوشه ی کارتهای ارسالی ست
لحظه ها هرچه هم جلو بروند
سهم من قصه های پوشالی ست

 

ویدا وکیلی